Η ιστορία της αδελφοποίησης

Ο θεσμός της αδελφοποίησης πόλεων ξεκίνησε πολύ γρήγορα μετά το 1945, με την ένθερμη υποστήριξη δημάρχων και πολιτών, οι οποίοι ορκίστηκαν ότι η Ευρώπη δεν πρέπει να κατακερματιστεί ποτέ ξανά από τον πόλεμο. Οι περισσότερες αδελφοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν μεταξύ πόλεων από χώρες, οι οποίες μέχρι πρόσφατα, ήταν διασπασμένες λόγω του πολέμου. Η προώθηση αυτού του νέου θεσμού της αδελφοποίησης αποτέλεσε μία από τις βασικές προτεραιότητες του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Δήμων (όπως ονομαζόταν τότε) το 1951, ενώ στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ο αριθμός και το εύρος των αδελφοποιήσεων αυξήθηκαν σημαντικά.

Η αδελφοποίηση δεν περιορίζεται στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – χώρες όπως η Ελβετία και η Νορβηγία συμμετείχαν πάντα ενεργά. Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι η αδελφοποίηση έπαιξε θετικό ρόλο σε όλα τα βασικά στάδια της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τα αρχικά 6 κράτη μέλη της.

Στη νότια Ευρώπη, η αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και την Ισπανία στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και η ένταξή τους στην ΕΕ τη δεκαετία του 1980, οδήγησαν σε μια σειρά νέων συνεργασιών αδελφοποίησης με τους δήμους αυτών των χωρών, στο πλαίσιο της προετοιμασίας και της ένταξής τους στην ΕΕ.

Για άλλη μία φορά, οι αλλαγές στην κεντρική Ευρώπη μετά την πτώση των πρώην κομμουνιστικών καθεστώτων που ξεκίνησε το 1989 οδήγησαν σε πολλαπλασιασμό των δεσμών αδελφοποίησης και στη μεγαλύτερη στα χρονικά διεύρυνση της ΕΕ το 2004, ενώ συνέβαλαν στην εκ νέου προσέγγιση των λαών της επί μακρόν διαιρεμένης ηπείρου μας.

Επιπλέον, από το 1989 – και μετά από μια επιτυχημένη πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου – η ΕΕ παρέχει σημαντική οικονομική υποστήριξη στην αδελφοποίηση, ιδίως στις περιπτώσεις όπου υφίσταται ευαπόδεικτη προστιθέμενη αξία για την Ευρώπη.

Είναι εύκολο για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι, εδώ και περισσότερα από 50 χρόνια, ο θεσμός της αδελφοποίησης έχει συμβάλλει σημαντικά στην ειρηνική ανάπτυξη της Ευρώπης και στην επιτυχημένη ένταξη νέων χωρών στην Ένωση.