Historia współpracy partnerskiej

Europa pierwszej powojennej dekady pragnęła jednego –pokoju. Nie tylko przywódcy, ale i społeczeństwa państw - uczestników II wojny światowej szybko zdali sobie sprawę, że zapobiec kolejnej wojnie może jedynie wzajemna współpraca wszystkich państw oparta na przyjaźni zwykłych mieszkańców. Utworzona w 1951 roku Rada Gmin Europy (tak wówczas brzmiała nazwa CEMR) chętnie poparła tę ideę. To gminy miały wziąć na siebie budowę nowej Europy. Spontanicznemu ruchowi nadano nazwę związków bliźniaczych. Rozwijał się on równolegle z procesem jednoczenia Europy –wówczas tylko jej zachodniej części. Lata pięćdziesiąte przyniosły prawdziwą eksplozję liczby partnerstw.

Związki partnerskie nie ograniczają się tylko do krajów Unii Europejskiej – państwa takie jak Szwajcaria czy Norwegia zawsze aktywnie włączały się we współpracę. Prawdą jest jednak, że współpraca partnerska odgrywała pozytywną rolę przy kolejnych rozszerzeniach UE, zaczynając od 6 państw.

W Europie Południowej odbudowa demokracji w Grecji, Portugalii i Hiszpanii w latach siedemdziesiątych oraz ich akcesja do UE w latach osiemdziesiątych doprowadziły do powstania wielu nowych partnerstw pomiędzy miastami z tych krajów.

W Europie Środkowej upadek komunizmu i zmiany po roku 1989 spowodowały nawiązanie wielu nowych partnerstw, pomagając zjednoczyć się ludziom podzielonego do tej pory kontynentu.

W roku 1989 - z inicjatywy Parlamentu Europejskiego – Komisja Europejska stworzyła ważne narzędzie finansowe wspierające współpracę partnerską.

Podsumowując można śmiało powiedzieć, że współpraca partnerska w ciągu ponad 50 lat odegrała bardzo znaczącą rolę w rozwoju Europy i przyczyniła się do procesu integracji europejskiej.