Istorija bratimljenja

Pokret za bratimljenje gradova javio se odmah posle 1945. godine i podržan je od strane gradonačelnika i građana koji su izrazili uverenje da Evropa ne bi trebalo nikada više da bude razdvojena ratovima. Do bratimljenja je dolazilo najčešće između gradova država koje su, do nedavno, bile supranice u ratu. Promocija ovog novonastalog pokreta bila je jedan od osnovnih prioriteta Saveta evropskih opština (kako se tada nazivao) 1951. godine. 50.-ih godina dolazi do ekspanzije bratimljenja, kako u pogledu broju, tako i u pogledu tipova saradnje.

Bratimljenje nije ograničeno na države Evropske unije – države kao Švajcarska i Norveška su oduvek bile aktivno uključene. Ali, tačno je da je bratimljenje imalo značajnu ulogu pri svakom novom proširenju Evropske unije još od njenog početka kada je brojala samo 6 članica.

Uspostavljanje demokratije u Grčkoj, Portugalu i Španiji tokom 70.-ih i njihovo pristupanje EU tokom 80.-ih dovelo je do niza novih bratimljenja sa opštinama ovih država.

I još jednom, promene u centralnoj Evropi nastale nakon pada prethodnih komunističkih režima iz 1989. godine dovele su do ekspanzije bratimljenja koje je uticalo na najveće proširenje EU 2004. godine i okupilo ponovo narode udaljenih država.

Pored toga, od 1989. godine – a u skladu sa uspešnom inicijativom pokrenutom od strane Evropskog parlamenta – EU je obezbedila značajan finansijski podsticaj aktivnostima bratimljenja, posebno u slučajevima kada su one doprinosile isticanju i promociji evropskih vrednosti.

Može se, dakle, zaključiti da je pokret za bratimljenje tokom 50.-ih godina suštinski doprineo mirnom razvoju Evrope, kao i uspešnom integrisanju novih država u Uniju.